1st day @ school!!!!!

こんにちは、みな　さん！

Ik was echt heel erg nerveus voor mijn eerste echte dag op Chigusa High school, 7 april 2010. Ik heb geloof in de nacht ervoor maar een paar uur geslapen, want ik kon de slaap niet vatten. Uiteindelijk werd ik om 7 uur voor het ontbijt naar beneden geroepen. Ik trok mijn schooluniform aan, wat bestaat uit een donkerblauwe blazer en een donkerblauwe rok en een witte blouse. Heel veel meisjes hier dragen echter een `cardigan` over hun blouse, een soort lang polo shirt, waardoor je niet kan zien dat de rok heel hoog zit en het is natuurlijk een schattiger gezicht dan een blouse.
Ik heb met mijn moeder ook een cardigan gekocht, een witte, van het merk `East boy`.
Dat is heel populair hier en ook best prijzig. Ik heb ook een lunchbox voor mijn `bento` die mijn gastmoeder maakt voor mij gekocht eerder. Hij is roze en heeft 2 lagen en ik heb daarbij een roze drinkbeker en een roze tasje om beide in te stoppen en warm en koel te houden.

Ik vertrok van huis rond 8 uur denk ik, samen met mijn gastvader Eerder al had ik al samen met mijn gastmoeder een abonnement voor de metro gekocht, die hier veel gebruikt wordt door studenten om naar school te komen. Het is maar een klein stukje lopen vanaf mijn huis naar het dichtsbijzijnde metrostation. Vanaf daar reis ik met de Higashiyamaline. Ik hoef maar 3 haltes te wachten, en dan ik er bij `Issha` uit.
Vanuit dat metro station, loop ik eerst naar links langs een garage waar auto`s worden gerepareerd en dan rechtdoor de hele tijd. Die weg loop stijl omhoog.
Dan zie je al de boog van mijn school. De eerste dag ging mijn gastvader dus met me mee, ook omdat ik zeker wilde zijn dat ik de goede weg nam.

Het kon eigenlijk niet missen. Toen we in de metro stonden, en vooral toen we naar mijn school liepen, waren we omringd door jongens en meisjes die het uniform van Chigusa High school droegen. Eenmaal bij de ingang, zwaaide mijn gastvader me gedag.
Ik had eigenlijk gehoopt dat hij mee naar binnen zou gaan maar dat was dus niet het geval. De onderdirecteur, ik denk tenminste dat hij dat was, had mij al eerder gezegd toen ik eergisteren bij mijn school ging kijken dat ik vandaag naar de `teachers`s room` moest komen. Ik liep de school binnen en verruilde mijn gympen voor sloffen. In het gebouw draagt niemand namelijk schoenen, maar een soort schoolslippers.

Ik had nog geen blauwe schoolslippers, dus ik gebruikte degene die in de kastjes voor mij stonden en die ik ook had gebruikt toen ik eergisteren bij mijn school ging kijken. Ik slofte omhoog (mijn voeten zijn niet eens extreem groot in Japan, maar afgezien daarvan waren die dingen gewoond te wijd) en liep de lerarenkamer binnen.
Iedereen groette me daar vriendelijk met:`Ohayo gozaimasu!` (Goedenmorgen).
Ik wist niet zo goed wat ik moest doen dus liep ik maar verder de kamer binnen. Toen zag ik de onderdirecteur staan die ik eerder had gesproken. Ik wachtte totdat hij klaar was met kopieren en groette hem toen. Hij bracht mij bij een andere uitwisslingsstudent, Jolien uit Maleisie. Jolien was aardig en we praatten met de onderdirecteur over onze reis naar Japan en dat soort dingen.
Jolien bleek 18 te zijn, al had ik dat niet verwacht omdat ze kleiner was dan ik (zoals de meesten hier, helaas..) Ze was al afgestudeerd van High school en nam nu een jaar er tussenuit voordat ze naar de universiteit ging.
Ze was verbaasd te horen dat ik pas 16 was. Ik kreeg te horen dat de klas waar ik in zit klas 101 is. Ik zit dus in het 1e jaar van High school. (Japan heeft een Junior High school en een Senior High school. Junior is vergelijkbaar met de eerste 3 jaren van onze middelbare school en Senior is de laatste 3 jaar van onze middelbare school. Ik werd dus in de 4e geplaatst.)

Toen werden we voorgesteld door de onderdirecteur aan de rest van de leraren in de lerarenkamer. We mochten ook onzelf even introduceren, in het Japans uiteraard.
`Hajimemashite. Watashi wa Laura desu. Oranda kara kimashita. Dozo yoroshiku onegaishimasu` was het enige wat ik kon zeggen, maar meer was voorlopig niet nodig.
Jolien deed hetzelfde. We kregen een applaus en mochten gelukkig weer gaan.

Toen kwam mijn homeroom teacher, een engels leraar. We werden verteld dat we naar de gymzaal moesten gaan om daar de openingsceremonie van het schooljaar bij te wonen.
De onderdirecteur vertelde ons dat in het midden van de ceremonie, hij mijn naam zou noemen en dat ik dan moest opstaan en op het podium moest komen. Dan moest ik mezelf in het Japans introduceren. Daarvoor was ik het meest nerveus, omdat alle leerlingen in de hele school in de gymzaal zouden zijn.
Ook moest je gymschoenen aan om in de gymzaal te komen. Ik had er geen bij me, maar ik kreeg een paar in mijn handen gedrukt van mijn homeroom teacher. De onderdirecteur vroeg lachend van wie die waren, en hij antwoorde met :`geen idee.`
XD~

We liepen toen naar mijn klaslokaal, klas 101, waar iedereen dus al zat. Toen ik de klas binnenstapte barste er een hard gegil bij de meisjes los. Ik werd er helemaal verlegen van. Ze begonnen te wijzen en `kawaii!` te roepen (wat schattig betekent).
Ik wist mezelf echt geen houding te geven, en durfde al helemaal niet naar de jongens te kijken, die aan de linkerkant van de klas zaten. Typisch Japans weer, de meisjes zaten met zijn allen rechts, alle jongens zaten links.

Mijn hometeacher zei een paar woorden (waarschijnlijk over mij.. ik weet dus niet wat hij zei) en toen mocht ik mezelf voorstellen. Ik herhaalde het praatje wat ik voor de leraren ook gehouden heb en ze begonnen te klappen.
Daarna wees de leraar naar een plek links achterin in de klas. `That is your seat`.
Alle meisjes begonnen te lachen en keken naar mijn plaats, die was omringd door jongens. Het was de enige vrije plaats in het lokaal eigenlijk. Ik vond het nogal vreem dat ik tussen alle jongens moest gaan zitten, maar daar zei ik niks van.
De leraar praatte was (Wat hij zei, dat weet ik dus niet) en er werden stencils uitgedeeld. De stencils werden naar achteren doorgegeven en de jongen voor mij overhandigde mijn papier met een verlegen glimlach. Nou was dit volledig in het Japans geschreven met kanji om het woord zo ongeveer.

Iedereen begon te lezen en ik verbaasde me erover hoe snel de jongens om mij heen het papier omsloegen om de andere kant te lezen. Ik staarde er alleen maar naar, niet in staat iets ervan te begrijpen. Ik vond het niet erg, ik was vooral geboeid door mijn mede-leerlingen die deze raadselachtige tekens razendsnel in zich op namen.

In de klas hadden we even 15 minuten pauze en ik stond op van mijn eenzame plek tussen de jongens. Vier meisjes kwamen naar me toe en proberen een gesprek met me aan te knopen. Met wat gebaren maakte ze duidelijk dat we even naar buiten zouden gaan. Nou ja, uit het klaslokaal. We stonden op de gang en we praatte wat. Ze hadden nogal moeite om mijn naam uit te spreken. Hun namen waren; Haruka, Yui,Nana en Kaori.
Kaori en Haruka spraken best wel wat engels en we konden dus wel wat communiceren. Yui en Nana waren wat verlegener om engels te praten, maar waren niet bijster slecht.

In het klaslokaal terug, werd ons verteld (blijkbaar XD) dat we nu naar de gymzaal zouden gaan. Dus ik liep met de rest van de leerlingen naar de gymzaal en verruilde mijn sloffen voor de gymschoenen die ik van mijn homeroomteacher had gekregen.
Een meisje kwam naar me toe en gebaarde dat ik mijn sloffen wel in haar tas mocht stoppen. (Iedereen droeg een blauwe tas bij zich voor hun schoolslippers, maar die had ik dus nog niet). Alle meisjes deden heel aardig en veel van hen groette me enthousiast.

In de gymzaal moesten we ons in rijen opstellen per klas en op de grond gaan zitten.
Toen begon de ceremonie, die was lang en saai. Niet alleen voor mij, omdat ik niks begreep, maar veel mensen keken een beetje verveeld. De nieuwe leraren werden voorgesteld (denk ik) en er werd ook een schoollied gezongen waarvan het enige woord dat ik kon begrijpen `Chigusa` was. (De naam van mijn school.) De tekst was groot geschreven en opgehangen op een bord, maar volledig in het Japans natuurlijk met heel veel kanji, die ik dus niet kan lezen.

Ik zit in het 1e jaar van Senior High school, dus alle leerlingen uit mijn jaar zijn ook nieuw op deze school. Zij zongen ook niet mee, want kende het lied dus niet.
Het viel daarom niet op dat ik mijn mond hield ^^~

Dus, na een tijdje van nog meer speeches enzovoort werd mijn naam genoemd. Ook Jolien moest naar voren komen. We liepen het podium op en ik stelde mezelf voor in het Japans, hetzelfde als ik voor de leraren en voor mijn klas had gedaan.
Ik was erg blij toen ik weer ging zitten want de hele school die naar je kijkt, is toch niet erg prettig.

We konden weer terug naar onze homeroom, klas 101. Daar ging iedereen weer aan zijn eigen tafeltje zitten. Ik was een beetje bezorgd omdat ik iedereen met mappen en etui`s zag en ik nog niks hiervan bij me had. Ik had het zelfs nog niet gekocht.
Dus dat vertelde ik tegen mijn hometeacher. Hij praatte kort met de jongen naast mij. (De tafels zijn opgesteld in rijen dus iedereen zit in feite alleen, maar alsnog zijn de rijen symmetrisch dus je hebt wel zoiets als een buurman of buurvrouw). Die gaf mij toen verlegen lachend een roze potloodpen uit zijn etui.
Ik keek op en ik zag dat alle meisjes nieuwsgierig giechelend onze kant opkeken.
Het was een PEN! Ik kan het niet echt beschrijven, maar de meisjes hier zijn soms een beetje anders dan bij ons. Jongens en meisjes zijn erg gescheiden dus contact tussen die twee zorgt blijkbaar voor veel gegiechel onder de meisjes.

Toen ging iedereen zichzelf voorstellen. Naam, nickname, likes, Junior high school, dislikes, favorite artist, hobby en je droom. Nou kon ik eigenlijk bij niemand de naam goed verstaan. Ze praatte allemaal snel en soms onduidelijk, dus de enige namen die ik weet zijn die van de 4 meisjes waar ik dus mee optrok.
De jongen naast mij hing verveeld over zijn tafeltje, en ik moest in mezelf om hem lachen.

Soms zeiden de leerlingen wat grappige dingen en werd er hard gelachen (vooral de meisjes maakten veel lawaai...)
Heel veel meisjes waren fan van Arashi, een Japanse jongensgroep die hier echt heel erg populair is.
Tussen de introducties door was het lunchtijd. Haruka kwam enthousiast op me afgestoven. `Let`s have lunch together!` zei ze blij.
Ik pakte mijn lunchtasje en we schoven alle tafels tegenlijk elkaar aan en gingen in een groepje bij elkaar zitten. Zo zaten we dus met zijn vijfen te eten. Iedereen had een lunchbox met bento bij zich, rijst en verschillende groenten en vlees en vis e.d.
Mijn bento smaakte erg goed en de meisjes om mij heen vonden dat ik mijn chopsticks goed gebruikte. (chopsticks = Japanse eetstokjes. Ze heten `hashi` in het Japans.)

Na de lunch gingen we verder met introduceren. Ik was als laatste en deed mijn praatje in het engels. Ik denk niet dat veel leerlingen er wat van begrepen, maar ik wilde ook graag wat van mijn hobbies vertellen om mij een beetje te introduceren.
Een meisje liet het woord `visual kei` vallen tijdens haar favorite artiest.
Ik zei hard op: `Visual kei?!` Meteen stil, meteen iedereen kijken.
`Ehmm.. I like Visual kei too.. very.. much..`. Het was niet dat ik erg onbeleefd was, want dat soort dingen waren wel vaker gebeurd. (Een keer verteld een jongen over zijn favoriete artiest, het was uiteraard stil in de klas.. en toen maakte de jongen naast mij een soort lachend geluidje. Iedereen schoot meteen in de lach en de jongen vouwde meteen zijn handen en boog zijn hoofd ten teken van spijt. XD)

Na de introducties gingen we weer naar de gymzaal. Daar kregen we informatie over de schoolclubs. Een club na schooltijd is heel erg belangrijk in Japan. Veel clubs zijn ook erg fanatiek, vooral de sport clubs. Die trainen bijna altijd elke dag.
Elke club mocht een kleine presentatie geven, die vaak heel leuk was. Ookal verstond ik dan geen Japans, heel veel clubs deden een dansje of een grappige toneelstukje.
Dat is ook weer erg Japans, met zijn alle op schattige J-pop (japanse pop) een para-para dansje doen. (Para-para = met een grote groep allemaal een dans synchroom doen)

Yui zat naast me en vertelde me steeds wat de volgende club was. Bijvoorbeeld bij de debatclub, kwamen er aantal jongens op. Muziek begon te spelen en ze begonnen allemaal te dansen! synschroom natuurlijk, best een leuk dansje. En er waren 3 meisjes die wat info vertelde in de microfoon. Ik moest erg lachen en zei tegen Yui;` weet je zeker dat dit de debatclub is?` en ze knikte heftig van ja, een beetje nietbegrijpend. Later bleek dat heel veel clubs, ook sportclubs e.d. een dansje hadden voorbereid, gewoon om een spetterende performance te geven.
(Al moest ik wel erg lachen omdat bij de debatclub de jongens gingen dansen en de meisjes gingen praten...)


Daarna gingen we nog even terug naar het klaslokaal en kregen we nog een formulier uitgedeeld. Uiteindelijk was de les afgelopen en ging ik nog even naar mijn hometeacher om te vragen over de schoolslippers. Hij zou de andere leraren erover vragen en ik mocht de gymschoenen houden. Ze zijn niet erg nieuw, maar ik ben er blij mee. Want anders moet ik nieuwe kopen, die ik toch niet voor een lange tijd ga gebruiken.


Ik liep naar de hal en deed mijn schoenen uit. Daar zwaaide ik naar de meisjes uit mijn klas die voorbij kwamen en enthousiast me groette.
Toen liep ik alleen naar buiten. Het weer was erg opgeklaard en de zon scheen heerlijk. Er zijn een paar sakura bomen rondom mijn school en ze zagen er zo prachtig uit. Toen kwam Kaori eraan en ging naast me lopen. `Let`s go to the subway together`. Ze moest ook met de metro en we liepen samen naar het metrostation, omringd door leerlingen van onze school trouwens.
In de metro kletsen we nog een lange tijd en het bleek dat Kaori 3 jaar in Amerika had gewoond. Ze was 2 jaar geleden terug naar Japan gekomen. Het engelse uitspraak was ook heel goed, ze had geen Japans accent. Ze zei dat ze veel engels was vergeten, maar haar engels was echt best goed.
Ze begreep mij in elk geval heel goed. Ik nam afscheid van haar in de metro, want zij moest nog iets van 3 of 4 stations voordat ze thuis was.

Nou, ik liep uit het station naar huis. De weg vanaf het station naar huis is niet moeilijk, maar het metrostation heeft helaas veel uitgangen. Ik heb een andere genomen dan ik met mijn gastmoeder nam, en ik moest een stukje langer terug naar huis lopen. Maar ik wist de weg en het was lekker weer, dus het hinderde niet.

Ik ben best wel blij met mijn eerste school ervaring hier. Al was het soms nogal saai omdat ik helemaal niks kon verstaan van de leraren en speeches en introducties. Ook omdat ik soms niet helemaal werd begrepen of omdat mijn mede-leerlingen om iets moesten lachen dat ik niet kon verstaan.
Maar ze zijn allemaal erg aardig en ze vonden mijn blauwe ogen heel mooi en kawaii. Ook vond Yui mijn haar erg mooi. Dat maakte me blij.

Morgen moet ik weer naar school, dan beginnen de lessen. Ik heb een engels toets en wiskunde... enig idee hoe ik dat ga doen?

Love nd Hugs from me~